کاش چون پاییز بودم

کاش چون پاییز بودم...

کاش چون پاییز

خاموش و ملال انگیز بودم

برگهای آرزوهایم، یکایک زرد می شد
آفتاب دیدگانم سرد می شد
آسمان سینه ام پُر درد می شد
ناگهان توفان اندوهی به جانم چنگ می زد
اشک هایم همچو باران دامنم را رنگ می زد

وه ... چه زیبا بود, اگر پاییز بودم
وحشی و پُر شور و رنگ آمیز بودم

»فروغ فرخزاد»