خاطرات با طعم پاییزی...

روزهای پاییزی همین طور بتدریج می آیند و می روند و همیشه در فکر و خیالم که احساس خوب و قشنگی از پاییز داشته و دارم. اما وقتی به پاییز چهار سال قبل، که پاییز غم انگیزی برایم بود فکر می کنم . یک دفعه احساس دلتنگی و حس بدی بهم دست می دهد. با این حال، خاطرات غمگین را باید پذیرفت و آن هم گوشه ای از زندگی است که باید مثل کوه استوار باشیم در برابر این خاطرات دردناک و تلخ... هرچند که با تقدیر و سرنوشت کاری نمی شود کرد. در کنارش، خاطرات زیبا و فراموش نشدنی هم از پاییز دارم. چهار پاییز زیبای متوالی آن هم در سرزمین گاندی، تاگور، نهرو ، رانگاناتان و خدایان هندی ... داشتم که خاطره ای بس فراموش نشدنی است که با یادآوری و خواندن و مرور در دفتر خاطراتم و دیدن دوباره عکسهای نوستالژی که آن زمان گرفته شده است. این خاطرات و حس زیبا را در وجودم زنده می کند.

چقدر خوب است که آدم در هر دوره از زندگی اش دفتر خاطرات داشته باشد. تمام رویداد و وقایع زندگی اش را در آن ثبت کند و هر زمان که احساس دلتنگی کرد به آن رجوع کند و بخواند و خاطرات برایش مثل فیلم  به نمایش در بیاید. از این بابت که دفتر خاطرات درست کردم و در آن رویدادهای زندگی و یا به نوعی قصه ی زندگی ام را نوشتم خوشحالم. با این که زمان به عقب بر نمی گردد اما خواندن دوباره و مرور آن حس خوب و شیرین تری را در آدم بوجود می آورد. 

پاییز سال 1390 هم یادش بخیر که آغاز ادامه تحصیل در مقطع کارشناسی ارشد برایم بود. دانشگاه تازه، اساتید خوب و عزیز و دوستان و همکلاسی های خوبم از شهرهای مختلف ایران. الان که فکر می کتم و یادی از آن ایام می کنم. به نظرم بسیار زود گذشت. چیزهای خوبی که از دوره کارشناسی ارشد برایم باقی گذاشته شده است، افق های دید فکری و ذهنی و بازده علمی لازم از آن دوره همچون، پایان نامه ی کارشناسی ارشد ، اساتید مهربان و دوستان جان که وجودشان برایم همیشه ارزشمند بوده به ارمغان گذاشته شده است.

با این وجود، پاییز همیشه برایم حس خوب دانه های سرخ انار و برگهای رنگین  زرد  و نارنجی را دارد. و من رهرو خاطرات و زیبایی هایش هستم...

*****************

کنار جویبار

به سوی بیدهای سرخ

در این روزها

بسا گل های زردی

که چشمان زرین خود را گشوده اند

و خاطره ای به ژرفای من،

چنگ می زند؛

خاطره ی ساعات زرینِ بامداد زندگانی ام

 و روشن و درخشان

از دیدگان گل ها مرا می نگرد...