نیایش صبحگاهی

بسیار است زیبایی در درون

زیباییِ متصل به نام هایم

زیباییِ متصل به پوستم

زیباییِ متصل به متانتِ گام هایم

زیباییِ متصل به زبانم

زیباییِ متصل به ضعف هایم

نگاهم کن که بر پوستم ستاره می پرورانم.

صبحی که در صدای توست

روحم را بیدار می کند آرام

دردم را گِرد می آوری

پرتابش می کنی به پشتِ سر، به دیروز

ببوسم دوباره

بگذار از لبانت

غزل ها بچینم.

*******

هم چنان می یابم

مادرم را

در تکه هایی از خودم

که از وجودشان بی خبر بودم

******

بگذار کلماتت

عمل بیایند روی کاغذ

بعد، برگرد و بچشش

حالا چه طعمی دارد؟

قطعه های کوتاهِ « ایجوما اومِبینیو»، شاعر نیجریه ای_امریکایی

برگرفته از کتاب «موزه‌ی مصیبت ها»

***********

تو را می نویسم

تو نبودی

ابرها

از کوه های سنگی

فرود آمدند

خورشید

پنهان کرد مهربانی اش را

و مه فرا گرفت ساحل را

صدف های کوچک را

تو نبودی

زمزمۀ صدایت

در باد نبود

تو نبودی

و هوا و زمین و آسمان

بی تو این گونه بود

تو در هوا بودی

در شبنم

و دانه های برف

در جمجمه ام.

***

اگر هیچ چیز شکوفا نمی شود

چرا اندوه می شکفد؟

اگر همه چیز رشد می کند

چرا عشق این گونه نیست؟

شعر از «هوگو کلاوس» (شاعر،نمایشنامه نویس، رمان نویس، کارگردان، مترجم و نویسندۀ برجسته بلژیکی)

برگرفته از کتاب: «سه شعر آبی برای اِلی»