اولین سالگرد ندای آغاز، دل نوشته های بی پایان

شب خرداد به آرامی یک مرثیه از روی سر ثانیه ها می گذرد،

و نسیمی خنک از حاشیه ی سبز پتو خواب مرا می روبد،

بوی هجرت می آید،

بالش من پر آواز پر چلچله هاست.

من که از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم

حرفی از جنس زمان نشنیدم

هیچ چشمی، عاشقانه به زمین خیره نبود

کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد...

*********  

دل نوشته هایی را با عنوان "ندای آغاز" درست و ایجاد کردم . اوایل شهریور ماه 1395 بود و در اواخر پایان  فصل تابستان بودیم . کم کم فصل پاییز فرا می رسید و شروع می شد. من از پاییز دانستم خزان آغاز زیبایی است و هر رنگی دل انگیز است... زمستان آمد، هوا بس ناجوانمردانه سرد است... فصل بهار از راه رسید، اندر دل من مها دل افروز تویی، یاران هستند و لیک دلسوز تویی... باز تابستان با شهریور از راه رسید و  روز موعد 7 شهریور سالگرد وبلاگ، "ندای آغاز" فرا رسید.

همیشه افراد تأثیر گذار در زندگی و اطراف مان کم نیستند. افرادی که با حس و انگیزه ی خوب و نوع دوستانه شان تأثیر مضاعفی را در آدم  بوجود می آورند و بطوری که راه و مسیر زندگی ات هدفمند می شود. این افراد والدین، اقوام و خویشان و دوستان خوب و از همه مهم تر و ارزشمندتر معلم و استاد می توانند باشند البته همه معلم ها و استادان تاثیر گذار نیستند. معلمانی که درست و به موقع هدایت و حمایت می کنند و اخلاق و رفتار اجتماعی و علمی شان سر لوحه و آغازگر فعالیت و اتفاقات بسیار خوبی رادر زندگی برایمان رقم می زنند.

با این اوصاف، یکی از اتفاقات خوب و ماندگار برایم ایجاد وبلاگ بود که با تشویق های یکی از بهترین استاد هایم توانستم این وبلاگ را درست کنم. با مطالعه و  تمرین نوشتن های هدفمند، موفق شدم که بنویسم و از نوشتن هراسی به دل راه ندهم. از این بابت خوشحالم، اما آدم همیشه تشنه علم و دانش است و هر چقدر هم که بخواند و بنویسد باز هم کم است و هیچ وقت تمام نمی شود و  از آن سیراب نمی شود.

یک سال در اینجا مطالب مختلف نوشتم . سالی همراه با اتفاقات تلخ و شیرین، اشکها و لبخندها و ... خیلی چیزهای دیگری که در فکر و روحم باقی ماند. و در نتیجه آن با گذاشتن پست های متفاوت سعی می کردم احساسات خوب و بد و غم انگیز را در اینجا به نگارش بیاورم. یک سال در این دنیای مجازی، دنیای حرف ها و دلتنگی ها، شادی ها و لبخندها سپری شد. با این وجود، بعضی از افراد معتقد هستند که با بوجود آمدن شبکه های اجتماعی وبلاگ از بین رفته است. به نظرم این طور نیست. مزایای خوب وبلاگ در این است که نوشته های مان جایی  ثبت و مکتوب می شود و  همچنین تبادل فکر و اندیشه بین مخاطبان برقرار می شود. در این باره به گفته یِ خوب استاد ارجمندم آقای دکتر زین العابدینی: " پایدار بودن وبلاگ محتوای آن و زنده و پویا بودن، که از مسائل مهم وبلاگ نویسی است و باعث تمرین دموکراسی است." به راستی که همین طور است که فرمودند می باشد.

 

 

 

 

 

 

برچسب‌ها: تولد, ندای آغاز, یک سالگی, وبلاگ, نوشتن ندای آغاز...